Nu Bergen bedekt ligt onder een dik sneeuwtapijt, en richting school fietsen een waar avontuur geworden is, kan ik terugkijken op een rijkelijk gevulde maand.
Vooreerst was er een chemometriecursus in Rome. Normaalgezien zouden we (Yury, mijn Russische collega en ik, nvdr.) chemometrie gewoon in Bergen volgen, maar omdat niet alleen de lessen, maar ook het handboek in het Noors was, mochten we onszelf verheugen op een tripje richting Italie. En zo gedaan, terwijl hier in Noorwegen het kwik tot onder de 5 graden zakte, trokken wij naar Rome waar het een comfortable 20 graden bedroeg. Bij aankomst bleek het hotel alvast top. Zeer verzorgd en 5 minuten te voet van Station Termini voor de mensen die Rome kennen, voor hen die Rome niet kennen, het was 20 minuten te voet van het Colosseum, wat toch wel een best indrukwekkend bouwsel blijft. Overdag hielden we ons bezig met de lessen, maar ’s avonds maakten we wel erg gretig gebruik van de ons geboden tijd. Concreet vertaalde dit zich in urenlange dwaaltochten door de Romeinse straten, waarbij we geregeld stuitten op een onverwachte bezienswaardigheid. Wel werden we enkele keren overvallen en geïmmobiliseerd door gewelddadige stormbuien, waar zelfs wij, als echte Noormannen, toch wel even onder de indruk van waren. Langs de andere kant kwam dit wel onze interactie met de plaatslijke, eveneens geïmmobiliseerde bevolking ten goede, door middel van praatjes slaan in gallerijen en portalen ter afwachting. Voor de rest waren ijsjes en pizza’s op terrasjes alledaagse kost, terwijl de laatste avond stijlvol bekroond werd met Corsendonck op het Vaticaanplein, wat trouwens zeer in de smaak viel van Yury. De terugreis was lichte waanzin, want door een of andere spontane transportstaking, waar blijkbaar ook bijna alle taxi's aan meewerkten om de chaos te voeden, en die op een of andere obscure manier tegen Berlusconi gericht was, kwamen we ondanks een duizelingwekkende topsnelheid van 180km/u veel te laat toe op de (overgins compleet ontregelde)luchthaven om nog te kunnen inchecken. Wij dan maar ontmoedigd sloffen richting balie, waar we tot onze opluchting hoorden dat door de sneeuw in Oslo, de vlucht net genoeg vertraagd was om nog te kunnen inchecken. Italiaanse wanordelijke megachaos vs. barre Noorse weersomstandigheden: 0-1!
Veel tijd om fotoalbums aan te leggen kregen we niet eenmaal in terug in Bergen, want de volgende week stond een congres op het programma, alwaar ik zowaar een mondelinge presentatie van 15 min verondersteld was te geven. Niet zomaar een makkelijke opdracht, na een amper 8 maand onderzoek, en in de aanwezigheid van enkele prominente figuren in de theoretische chemie. Uiteindelijk heb ik het er vrij aardig van af gebracht, en vond ik in de sauna, het zwembad en rijkelijke buffet van het hotel gepaste manieren om te vieren. Daarnaast kreeg ik ook de kans wat interessante contacten te leggen naar de toekomst toe.
Meteen daarna was het naar Oslo sporen, om door de bezoekende oudjes en vriendin opgepikt te worden voor een 2-daagse rit door het sneeuwwitte Noorse binnenland, met onder andere de prachtige Hardangervidda. De geleverde bevoorradingen waren welgekomen, en in het algemeen waren de dagen met mijn oudjes culinair en toeristisch absoluut een voltreffer.
Eenmaal de bekenden weer verdwenen waren, begon Bergen op zijn beurt wit te kleuren, en daarmee begonnen ook mijn prille wintersportambities te groeien. Voorlopig zijn concrete acties nog beperkt gebleven tot het veranderen van buitenbanden van mijn fiets, maar de aanschaf van langlaufski’s is ongetwijfeld het volgende objectief. Het brengt toch altijd een tikkeltje speciale sfeer, een sneeuwtapijt. Al was het maar omwille van het zien van dolenthousiaste Afrikanen, met het fototoestel in de hand, of de onvermijdelijke potsierlijke glijpartijen.
