Nu het in België letterlijk stukken van mensen vriest (toch voor degenen die piercings dragen), weet ik zeker dat het geen probleem zal worden om zich in te leven in mijn weekend in Finse half december. Finse is het hoogste treinstation in heel Noorwegen, en slechts twee uurtjes sporen van Bergen, maar waarom per se daar een trein hoeft te stoppen is me tot op heden niet helemaal duidelijk. Rond het treinstation heb je een paar hutjes, een hotel of twee en een toeristische dienst. Verder helemaal niets. Zelfs geen wegen, tenzij voor fietsers, maar daarvan viel half december bijzonder weinig te merken, want de grond lag bedekt met een sneeuwlaag waarvan we in drie dagen niet het einde van gezien hebben. Niet bepaald de meest uitnodigende omgeving voor fietsers dus. Al bij het uitstappen vanuit de trein werd het duidelijk dat het een pittige strijd tegen de natuurelementen zou worden. -15 graden bijtende koude, sneeuw en mist. Zichtbaarheid behoorlijk beperkt. Dan maar op kaart en kompas richting hutje beginnen trekken dat we voor een habbekrats via de unief hadden gehuurd voor 3 dagen en 2 nachten. Het hutje bevond zich op ongeveer 800m van het treinstation, maar daar we het nogal uitputtend vonden om de drie stappen tot onze heupen in de sneeuw te zakken, keerden we op onze passen terug om in het ‘dorp’ sneeuwschoenen te halen. Door de geringe toeristische belangstelling in Finse deze tijd van het jaar echter, was de toeristische dienst daar gesloten, en stilaan begonnen we te vermoeden waarom we de hut van de unief slechts voor een habbekrats konden afhuren. Er was geen kat geïnteresseerd om deze tijd van het jaar naar een ongastvrije sneeuw-en ijswoestijn af te zakken. Het was dus niet voor niets dat de befaamde ontdekkingsreiziger Robert Scott uitgerekend hier kwam trainen voor zijn laatste expeditie naar Antarctica (een expeditie om als eerste de Zuidpool te bereiken, een race die hij trouwens verloor tegen de Noor Roald Amundsen). Sneeuwschoenen konden we uiteindelijk bemachtigen nadat we een of andere dorpsbewoner aanspraken die blijkbaar de sleutels van de toeristische dienst op zak had, en nadat Marek de Duitser zijn charmes gebruikt had, konden we die zelfs gratis gebruiken. Met de sneeuwschoenen stonden we in geen tijd (de talrijke fotopauzes niet meegerekend) aan het hutje (met ontelbare ijspegels aan het dak trouwens) en stilletjes aan begon zowaar de zon door de wolken te priemen. Na 15 minuten van beurtelings hete adem hijgen op het bevroren hangslot verkregen we uiteindelijk de toegang tot ons stekje. Je deur halfweg in tweeën zagen in deze koude streken is trouwens een totale aanrader, nu weet ik waarom. Het meest geprezen meubelstuk werd de stoof met onuitputtelijke houtvoorraden, het meest verguisde de toiletemmer met bijhorende tragischhilarische momenten. Tot stromend water hadden we geen toegang binnendeurs, maar elektriciteit was er gelukkig wel. Gelukkig voor ons was er een snelstromende rivier net buiten aan het hutje, die weigerde te bevriezen zelfs bij -15. Zo koud was het, dat tijdens het korte stukje tussen de hut en de rivier, zich immer een ijslaag vormde op het water in de emmer. De eerste halve dag hielden we ons verder bezig met het bouwen van een iglo (die helaas nooit helemaal klaar zou raken, ksteek het op het feit dat het al donker werd rond 4en), en het uiten van ongenoegen over het feit dat ik de muziekboxen om aan de sluiten op de mp3 speler vergeten was. Gelukkig voor mij en mijn gezondheid, was er ter plekke een radio. Klein minpuntje hierbij was echter dat er slechts een post ontvangen kon worden, namelijk de vervloekte 99,7FM, die een interessante aanbod had qua muziekstijl, maar helaas een veel te beperkt, zodat we op het einde van ons trip gevaarlijk dicht bij een zenuwinzinking stonden die getriggerd kon worden door verschillende plaatjes. Avonden werden netjes opgevuld met uitgebreid dineren en drinken. Voor de overige twee dagen ondernamen we telkens een stevige tocht door het desolate sneeuwlandschap (op een paar zeilskiërs na). Marek en Karlien op sneeuwschoenen, en ik op ski’s. Finse is trouwens het gebied waar Star Wars Episode V werd geschoten (herinner je de epische veldslag (de veldslag van de planeet Hoth) in het buitenaards aandoende sneeuwlandschap, inclusief de majestueuze AT-AT walkers), dus valt het niet te verwonderen dat het voor mij, een simpele Belg die al viaducten en lintbebouwing als natuur beschouwt, het landschap bijzonder exotisch of zelfs buitenaards aandeed. Over mijn eerste wedervaren op ski’s sinds 12 jaar zal ik niet al te veel vrijgeven, behalve het ontzettend lollig was, en fysiek lastiger dan gedacht, vooral bergop dan.
