Tre år i bergen: Trips&kicks

In tijden waarin Walter Baseggio zoals vanouds kwistig

met assistsin het rond strooit, was het na enkele weekjes inburgeren in Bergen en nabije omgeving stillaan tijd om de grenzen te verleggen en andere horizonten op te zoeken. Ons internationaal reisgezelschap raakte het al spoedig eens over de bestemming en de reisduur: Een weekendje Preikestolen, zomaar even de meest spectaculaire en meest bezochte trekpleister van heel Noorwegen. Niet onterecht, zouden we achteraf unaniem besluiten. Het betreft hier een reusachtig stenen platvorm dat maar liefst 600 meter uitsteekt boven Lysefjorden (nabij oliehoofdstad Stavanger). Het

uitzicht is ronduit adembenemend, maar oordeelt u vooral zelf.

Ook op onze weg daarheen kregen we al heel wat fraais voorgeschoteld. Mocht ook wel, want hoewel het nauwelijks 200km rijden is, deden we er 4u over in het doorgaan en maar liefst 7u over in het terugkeren. Dat lag niet aan de sputterende roestbak van onze Zweedse vriend, maar wel aan krakmikkige Noorse snelwegen die zonder waarschuwing overgaan in al te smalle en haarspelderige bergpassen of abrupt aansluiten op ferries die de vervelende gewoonte hebben weg te varen net als wij eraan komen. Al gebiedt de eerlijkheid me te bekennen dat ook menselijke fouten mede aan de basis lagen van onze overdreven uitgesponnen tocht. Raar gevoel ook om onderweg mijn eerste Noorse koe te mogen aanschouwen. Een mens zou zowaar dreigen te vergeten dat er voedsel bestaat dat niet uit de zee of het buitenland komt.

Het vermelden waard was dat de jeugdherberg een ongelooflijk uitzicht te bieden had vanaf de ontbijttafel, waarop trouwens een onuitputtelijke vooraad voedsel prijkte, wat al snel het tekort aan bedblootstelling en het teveel aan flesblootstelling naar de achtergrond verdreef. Gelukkig maar, want de wandeltocht naar de top was een pittige 2,5u lang (3,5u voor de Spaanse delegatie van het reisgezelschap), en lag bezaaid met ijsvlakten, verticale rotspartijen en sneeuw tot aan je knieën. Al waren er wel enthousiastelingen die al lopend de tocht aanvatten, maar toevallig of niet, je leek die enkel tegen te komen in het eerste kwart van de berg. Eenmaal op de top was het er een festijn van bbq’ende Noren, Oost-Europeanen met plastic zakken met alcohol (nochtans niet de meest veilige plaats om te beginnen zuipen, gezien de 600m diepe gapende leegte) en zelfs een traditioneel koor dat het beste van zichzelf gaf. Als je trouwens ooit de ambitie hebt om neer te kijken op een vliegtuig, dan is daar is de plek bij uitstek.

Dit moet naar meer smaken denk je? Precies, en daarom leiden de ondoorgrondelijke wegen van de Noorse nationale supercomputer clusters mij binnen 3 weken naar de meest noordelijke universiteitsstad ter wereld, Tromsø, ver achter de poolcirkel. Er ligt nog volop sneeuw en vanaf begin juni wordt het ’s nachts niet meer donker.
Puur spektakel, en behoorlijk exotisch me dunkt.
Afspraak op het vertrouwde webadres.

Deze impressie van onze klimtocht op Løvstaken wou ik jullie vooral niet onthouden. Om de sfeer te schetsen: we hadden 3u geklommen maar konden ons gelukkig optrekken aan het uitzicht.

http://video.google.com/videosearch?q=lovstaken&sitesearch=

'360¤, foggy', haha, nu al een classic

Om af te sluiten nog wat Noorse computertermen. Het lijkt wel ‘Rutte 98’ revisited:

Skriv ut: Afprinten